Voor Evy

11-1-2018

O Meisje, o meisje.

Vandaag is het precies 4 jaar geleden dat ik dat als eerste woorden tegen je zei toen je op mijn buik werd gelegd.

Ik kan me nu al voorstellen hoe jij, over een jaar of 10 deze blogreeks leest omdat je waarschijnlijk benieuwd zal zijn wat jou overkomen is toen je nog zo'n klein meisje was. En hier dan een blog speciaal aan jou.

Vandaag, omdat het je verjaardag is. Vandaag wordt je 4 jaar oud, wat een mijlpaal! Je gaat over van peuter naar kleuter en begint je schooltijd.

Maar eerst even terug naar 11 januari 2014. Na een fijne bevalling kwam jij om 1 minuut over 11 op de wereld. 

Je was een droombaby, ik noemde je vaak te vrolijkste baby ter wereld want dat was je. Al snel ontdekten we dat jij wel goed duidelijk kon maken wat je wilde en wat je wat minder beviel. Een echte dame met een luide stem haha!

Je groeide langzaam op tot een schattig meisje met wit blonde krullen en overduidelijk was dat jij een meisje-meisje was.

Jurkjes, glitter, roze.. helemaal aan jou besteed.

Toen we die dag, die dag die in ons geheugen gegrift staat van minuut tot minuut, de dag dat we te horen kregen dat jij zo ziek was, naar het ziekenhuis moesten was je ook gekleed als vlindertje. Met je kleuren tutu en glitter-vlinder vleugels liep je al kletsend over de spoedeisende hulp. Ik zie het zo nog voor me.

Toen was je 2. Als ik de foto's van toen bekijk zie ik hoe groot je in de afgelopen 1,5 jaar geworden bent.

Je was toen nog zo klein, en beseft nu veel meer. Maar ook zoveel niet.. Want je bent zo opgegroeid met ziek zijn, dat het een deel van je geworden is.

Je bent totaal niet meer onder de indruk van het ziekenhuis, je speelt, slaapt, eet er alsof het normaal is om elke week in het ziekenhuis te komen.

Je denkt op dit moment dat je port-a-cath een onderdeel van je is waar je mee geboren bent, maar krijgt wel steeds meer vragen over het ziek-zijn.

Soms is het even huilen omdat je ineens overvallen wordt door angst voor "de draak" zoals we je leukemie een naam hebben gegeven.

We proberen je zo goed mogelijk antwoord te geven op je vragen, maar de steeds terugkerende vraag waarom jij ziek bent kunnen we niet beantwoorden.


Wat we je niet vertellen is dat die "draak" eigenlijk al verslagen is en je nu die medicijnen krijgt om te voorkomen dat hij terugkomt. Want dan wil je vast en zeker stoppen met de behandeling. Want ook dat zeg je vaak als je sonde er weer eens uitgevallen is of vervangen moet worden. Dat je maar geen medicijnen meer wilt hebben. Dus we houden je maar voor dat de draak nog niet verslagen is.
Dus, als je dit leest als je 14 bent.. sorry dat we dat tegen je gelogen hebben.. maar dat is dan voor je eigen bestwil geweest :)  

Vandaag dus 4 jaar, je hebt op medisch gebied meer meegemaakt dan de rest van het gezin bij elkaar en dan keer 2.

Je hebt veel tranen gehuild voor en door je behandeling, geschreeuwd, gevochten.. maar je slaat je er toch dapper doorheen. Want als het vervelende moment klaar is ben je weer die vrolijke Evy zoals je altijd al was.

Je humor en fantasie sleept je er doorheen. Ik vind je nu al een prachtmens. En je bent nog maar 4 jaar. Nu ben ik als je moeder natuurlijk wel lichtelijk bevooroordeeld... maar goed.. ;)

Ik kan alleen maar hopen dat je zo mooi blijft. Blijft zoals nu. Je ziekte is nu nog een deel van je, maar volgend jaar als je 5 jaar wordt niet meer. Dan gaat die humor en fantasie weer de boventoon voeren!


Ik wil jou in een doosje doen.
Je beschermen tegen het leven.
Maar je zal moeten dansen in de zon
en leren vechten in de regen.
-Lief Leven-

Gefeliciteerd lieverd!