8-11-2018
Vanaf het eerste moment dat ik 2 lijntjes op een
zwangerschapstest had, ergens begin 2011, borrelde er een soort combinatie van
liefde, vechtlust voor je baby en een vleugje angst bij me naar boven.
Angst, want stel dat het mis ging. Toen der tijd kende ik er
niet heel veel, maar ondertussen al teveel, vrouwen waarbij het wel mis ging.
Dus die angst was er wel, maar het was een vleugje.
Nu ben ik nogal een down to earth persoon dus dat vleugje
was zo de kop ingedrukt. Meestal gaat het wel goed, er is geen aanwijzing dat
het niet goed is, zoiets overkomt ons niet.. dat soort gedachten konden prima
die angst de laan uit sturen.
Tot in augustus 2016 de angst werkelijkheid werd.
Later dat jaar en verderop in de komende jaren kwamen er
momenten dat de angst me naar mijn keel vloog en me verstikte.. dat ik uit
angst mijn meisje niet uit het oog wilde verliezen, dat ik niet kon slapen en
alleen maar kon kijken naar dat kleine lijfje in dat ziekenhuis bedje. Dat ik
eindeloos de getallen op de monitor controleerde en mijn hart weer even een
moment stil stond als de cijfertjes rood kleurden en er een alarm af ging. Dat
je naar elke ademhaling luistert en soms even opveert of zelfs al naast het bed
staat als je het idee hebt dat het te langzaam of te zacht gaat.. Vooral in de
nacht groeiden mijn angsten soms enorm..
Een kind heeft zo’n 0,002 % kans om leukemie te krijgen
ofzo.. echt bizar weinig, de oncoloog vergeleek het met het winnen van de
loterij. Maar nu, na de behandeling heeft Evy 16% kans dat het terug komt.. 16%
is niks.. toch? Maar zo voelt het niet voor me. Het voelt als ja of nee. Want
uiteindelijk weet je niet of je bij de 84% of de 16% hoort.
Afgelopen week kwamen er op de facebookgroep weer 2 kindjes
bij, of nou ja, terug… 1 bijna een jaar na behandeling, 1 was al 3 jaar na
einde behandeling. Beide bij alle
controles prima. En toch is het weer terug.
Natuurlijk had ik vroeger, voor 2016, ook wel eens angst dat
een van mijn kinderen ernstig ziek zou worden.. maar, buitenom dat ik dat zoals
het begin weg kon duwen als vleugje angst, had ik geen idee hoe dat zou voelen
en wat dat zou betekenen. Nu weet ik dat wel. En het is vooral de angst
daarvoor. Je weet wat het inhoud, waar je kind, waar jij en waar het gezin dan
doorheen moet.
Hoe ik ook mijn best doe om weer terug back to earth te
worden bij dit, het lukt voorlopig niet. Ik ben bang. Ik ben bang als Evy weer
een tijd niet meer zo lekker wil eten, als ze bij een uitje met school ineens
op de grond gaat zitten omdat ze gewoon weg niet meer verder kan lopen. Als ze
me aan kijkt en donkere randen onder haar oogjes heeft. Als ik weer een blauwe
plek of een vlekje ergens vind op haar lichaam.
Ik zie op tegen de controles, maar zie er ook naar uit. Want
als het dan goed is, kan ik weer even ademhalen.
De dag dat we het nieuws kregen dat Evy kanker had kan ik me
nog perfect herinneren. Wat we aten, wat we deden, wat we het weekend ervoor
deden, hoe ik me toen voelde en wat ik toen dacht... Pas stond ik te koken
toen we aan het wachten waren op de uitslag van de eerste controle en bedacht ik me ineens of ik me deze maaltijd ook voor
eeuwig zou herinneren. Want bij kanker is er een voor en een na. Nou ja zo is
het hier en dat hoor ik bij veel mensen die ermee te maken krijgen. Een
tijdperk voor de diagnose en een tijdperk na de diagnose.
Het feit dat ik me de maaltijd niet herinner, wil genoeg
zeggen. De uitslag was goed. Er was geen voor en na. Het was gewoon nog steeds
na. Hopelijk blijft het voor altijd na.
De angst daar zullen we mee moeten leven, zoals een moeder
van een ander leukemie kindje pas zei op Facebook: Met volle angst vooruit!
