En verder...

8-11-2018

 

Vanaf het eerste moment dat ik 2 lijntjes op een zwangerschapstest had, ergens begin 2011, borrelde er een soort combinatie van liefde, vechtlust voor je baby en een vleugje angst bij me naar boven.

Angst, want stel dat het mis ging. Toen der tijd kende ik er niet heel veel, maar ondertussen al teveel, vrouwen waarbij het wel mis ging. Dus die angst was er wel, maar het was een vleugje.

Nu ben ik nogal een down to earth persoon dus dat vleugje was zo de kop ingedrukt. Meestal gaat het wel goed, er is geen aanwijzing dat het niet goed is, zoiets overkomt ons niet.. dat soort gedachten konden prima die angst de laan uit sturen.

Tot in augustus 2016 de angst werkelijkheid werd.

Later dat jaar en verderop in de komende jaren kwamen er momenten dat de angst me naar mijn keel vloog en me verstikte.. dat ik uit angst mijn meisje niet uit het oog wilde verliezen, dat ik niet kon slapen en alleen maar kon kijken naar dat kleine lijfje in dat ziekenhuis bedje. Dat ik eindeloos de getallen op de monitor controleerde en mijn hart weer even een moment stil stond als de cijfertjes rood kleurden en er een alarm af ging. Dat je naar elke ademhaling luistert en soms even opveert of zelfs al naast het bed staat als je het idee hebt dat het te langzaam of te zacht gaat.. Vooral in de nacht groeiden mijn angsten soms enorm..

Een kind heeft zo’n 0,002 % kans om leukemie te krijgen ofzo.. echt bizar weinig, de oncoloog vergeleek het met het winnen van de loterij. Maar nu, na de behandeling heeft Evy 16% kans dat het terug komt.. 16% is niks.. toch? Maar zo voelt het niet voor me. Het voelt als ja of nee. Want uiteindelijk weet je niet of je bij de 84% of de 16% hoort.

Afgelopen week kwamen er op de facebookgroep weer 2 kindjes bij, of nou ja, terug… 1 bijna een jaar na behandeling, 1 was al 3 jaar na einde behandeling.  Beide bij alle controles prima. En toch is het weer terug.

Natuurlijk had ik vroeger, voor 2016, ook wel eens angst dat een van mijn kinderen ernstig ziek zou worden.. maar, buitenom dat ik dat zoals het begin weg kon duwen als vleugje angst, had ik geen idee hoe dat zou voelen en wat dat zou betekenen. Nu weet ik dat wel. En het is vooral de angst daarvoor. Je weet wat het inhoud, waar je kind, waar jij en waar het gezin dan doorheen moet.

Hoe ik ook mijn best doe om weer terug back to earth te worden bij dit, het lukt voorlopig niet. Ik ben bang. Ik ben bang als Evy weer een tijd niet meer zo lekker wil eten, als ze bij een uitje met school ineens op de grond gaat zitten omdat ze gewoon weg niet meer verder kan lopen. Als ze me aan kijkt en donkere randen onder haar oogjes heeft. Als ik weer een blauwe plek of een vlekje ergens vind op haar lichaam. 

Ik zie op tegen de controles, maar zie er ook naar uit. Want als het dan goed is, kan ik weer even ademhalen.

De dag dat we het nieuws kregen dat Evy kanker had kan ik me nog perfect herinneren. Wat we aten, wat we deden, wat we het weekend ervoor deden, hoe ik me toen voelde en wat ik toen dacht... Pas stond ik te koken toen we aan het wachten waren op de uitslag van de eerste controle en bedacht ik me ineens of ik me deze maaltijd ook voor eeuwig zou herinneren. Want bij kanker is er een voor en een na. Nou ja zo is het hier en dat hoor ik bij veel mensen die ermee te maken krijgen. Een tijdperk voor de diagnose en een tijdperk na de diagnose.

Het feit dat ik me de maaltijd niet herinner, wil genoeg zeggen. De uitslag was goed. Er was geen voor en na. Het was gewoon nog steeds na. Hopelijk blijft het voor altijd na.

De angst daar zullen we mee moeten leven, zoals een moeder van een ander leukemie kindje pas zei op Facebook:  Met volle angst vooruit!