De man met de hamer

18-11-2017




he he daar zijn we weer met een blog!


Het heeft even geduurd voor er weer een blog kwam. Dat heeft te maken met verschillende redenen die vooral met elkaar samen hangen.
Zoals wel al beetje doorschemert in het eind van de vorige blog waren de afgelopen weken niet mijn beste weken in deze hele periode.


Met Evy gaat het goed! Haar bloedwaarden blijven maar goed (nog steeds beetje te goed, de chemo wordt elke 3 weken opgehoogd omdat haar bloedwaarden te hoog zitten) en de uitslag van de beenmergpunctie die ze pas had was uitstekend. De oncoloog zei dat het de beste uitslag was die je je kon wensen.

Nog wat spelen net voor de OK, beenmergpunctie/lumbaalpunctie

We zijn ondertussen halverwege november en nog geen spoedopname gehad sinds voor de zomer! wow!  Het aanprikken van de port a cath hebben we met veel positiviteit kunnen omzetten van een groot drama tot een klein dingetje dat ook nog even moet elke week.


Aan het begin werden wij als ouders al gewaarschuwd dat hoe sterk je ook was, er toch meestal wel een moment komt dat je breekt. Dat het even te zwaar is en je gewoon niet meer kan..
Bij mij kwam dat dus een paar weken terug. Juist nu het zo goed gaat met Evy, nu we even gestopt zijn met rennen en door de behandeling wandelen.


Nu er de tijd is om na te denken over wat er gebeurd is, nu de bloedwaarden goed zijn maar je daardoor wel elke paar weken meer chemo moet geven, nu Olaf vaak 4x per nacht wakker wordt (fase..)
Het duurt voor mijn gevoel nog te lang om echt af te gaan tellen en daardoor voelt het nog heel lang.
Eindeloos veel dexa weken, vele flesjes medicijnen en vele milliliters chemo zullen er nog voorbij gaan komen.


Gerben gaat weer steeds meer werken, dat is heel goed natuurlijk, het brengt structuur en voor hem geeft het veel rust.
Voor mij is het wel weer extra druk, het is tenslotte nogal een onderneming om met 3 kinderen naar 2 verschillende scholen te fietsen, en dat onder tijdsdruk.


Op een ochtend na een lange zware nacht was het duidelijk... dit ging gewoon echt niet meer zo.
En dan komt het aller moeilijkste... hulp vragen. oef.


Al sinds alles begon vorig jaar hebben ik denk wel 100 mensen op welke manier dan ook hulp aangeboden. Nu hadden we het echt echt nodig.
Maar shit wat is dat een drempel zeg...


Maar het was de keuze om een leuke stabiele moeder te blijven of mezelf door de dagen heen slepen en daarmee niet zo'n leuke moeder zijn. En voor je kinderen doe je nu eenmaal alles..
Dus met wat hulp van derden bedachten we wat er nodig was en hoe we dit zouden kunnen bereiken.
Ik had vooral even per week een uurtje of een paar uurtjes voor mezelf nodig. Even helemaal weg van de kinderen en echt even wat voor mezelf kunnen doen waarbij ik geen rekening hoef te houden met kinderen die iets doen, moeten of willen.. 


Lars en Evy gaan naar school en peuterspeelzaal (Evy gaat over een paar maanden ook alweer naar school! ) dus het fijnste zou wat opvang voor Olaf zijn de dagen dat de 2 oudsten even uit huis zijn.
Een oproepje voor mensen die op Olaf zouden kunnen passen leverde me meer dan genoeg mensen op! zo lief!
Het voelt nog steeds gek, om je kind naar een oppas te brengen enkel en alleen om zelf wat voor jezelf te gaan doen..

Olaf in gesprek met Clara de cliniclown :)

Maar het werkt! Ook al is het nog meer 1x geweest dat ik Olaf voor oppas weg heb gebracht, geeft vooral het idee dat het kan me veel rust.
Ik ben ook weer begonnen met rennen, er komen tenslotte weer kika-runs aan! Beetje gekke rondjes nu het donker is 's avonds (blijf toch liever op de paden met verlichting)  maar het is heerlijk!


We zijn voor ons gezin ook aanbeland in de drukste periode van het jaar. In de tijd tussen eind november tot begin februari zitten naast Sinterklaas, Kerst en Oud en Nieuw ook nog even alle 5 onze verjaardagen gepropt haha. 


En ja 11 januari is Evy weer jarig. 4 jaar wordt ze dan. Tijd voor de "grote" school!  Een paar weken terug overviel me ineens de gedachte daaraan die nog best een tijd weg leek.. maar nu is het ineens minder dan 2 maanden weg!
oeps.
Want daar liep een Evy die 90% van de tijd een speen had en nog hele dagen een luier aan had.
De tijd begon ineens te dringen om dat toch echt aan te gaan pakken!
Ik begon met de speen, die hadden we ooit, lang lang terug, toen Evy een jaar of 1,5 was al afgebouwd naar alleen in bed gebruiken en het idee was om de speen weg te doen voor ze 3 was.
Maar nu was het een veiligheid geworden die haar veel troost heeft gebracht in de slechte dagen.
Gelukkig is ze oud genoeg om iets uit te leggen en te jong om te lezen haha! We gingen naar de winkel en zochten een hele mooie nieuwe speen uit. Nu wilde het toevallig dat ze een roze speen met een flamingo hadden hangen! woooow precies wat Evy geweldig vind!  Ze was helemaal blij!
Toen ik vertelde dat er achterop het doosje stond dat deze speen alleen voor 's nachts was (gelukkig kan ik best overtuigend liegen ;)  )  was ze even teleurgesteld maar ze vond zelf dat ze toch ook wel een grote meid was ondertussen.
Het heeft nog heel wat tranen gekost, zeker de eerst volgende dexa week, maar de speen blijft nu al 3 weken keurig achter in bed na het slapen! Yes!

Rode dexa-wangen en GEEN speen! :)

En toen die luier nog. Ook hierbij was het weer opnieuw oefenen want Evy was met haar 2 jaar al zindelijk. De tijd dat ze zo veel pijn had dat ze niet kon lopen is de luier terug gekomen. En ja, het voelde nu wel lekker veilig. Dit leek me moeilijker maar het was uiteindelijk van de een op de andere dag klaar. We kochten wat mooie nieuwe onderbroeken bij de Hema en mevrouw is zindelijk. De stickerkaart zijn we nu eigenlijk nog maar beetje voor de sier vol aan het plakken.. het gaat super goed!
Ik ben echt ontzettend trots dat Evy dit allemaal zo goed oppakt! Ze is net als alle kinderen van deze leeftijd heel erg klaar voor school en heeft er ook veel zin in!
Hoeveel dagen/dagdelen ze zal gaan is nog even kijken en zoeken, maar dat maakt niet uit. Ze gaat tenminste!


Groeten Corlien