Pilotenmasker

26-11-2017


Vandaag bijna een week geleden werd op NPO2 de documentaire "Pilotenmasker" uitgezonden.
De docu heeft ons zo aangegrepen dat ik er gewoon echt even een blog aan moest wijden.


De maandagavond dat het uitgezonden werd konden we niet kijken omdat ik hielp met versieren op de peuterspeelzaal, en we zagen maar enkele korte stukjes toen ik weer thuis was.
De stukjes waren wel erg herkenbaar, heel gek.


De hele dinsdag heb ik naar de avond uit zitten kijken wanneer we de docu gingen kijken, ik zag op social media veel langs komen en was heel nieuwsgierig.
Maar toen het eenmaal zo ver was had ik zelfs een soort spanning om te gaan kijken, wat gingen we zien?


Ik raad iedereen aan de documentaire te bekijken. Ja het is rauw, en akelig soms. Maar dit is het.. dit is het gewoon.  Dit is een klein inkijkje van ons leven het afgelopen jaar. Eigenlijk alles was herkenbaar, de vrolijke wandelingen of ritjes op fietsjes door het ziekenhuis, de tranen, de angst, de vrolijkheid, de ellende, de pijn.


Je kind eindeloos vaak moeten dwingen tot dingen die ze niet willen, pijn doen, bang voor zijn.. ik krijg er zelfs buikpijn van als ik het hier neerzet.
De documentaire laat dingen zien die ik met geen 1000 blogs zou kunnen beschrijven. Hoe kinderen bizar flexibel zijn in hun emoties..


Als wij het (Flevo)ziekenhuis binnenkomen voor de chemo huppelt Evy naar binnen, vaak gekleed in een over-de-top prinsessenjurk of iets anders mee waar ze wat over kan vertellen. Iedereen, van arts tot schoonmaker, kent haar daar en groet met haar naam. Ze is er blij, ze voelt zich er thuis.
En zo blij blijft ze, zelfs als we de behandelkamer in komen. Maar dat moment dat die kleding uit moet.. In de documentaire perfect "gevangen" bij het meisje dat aangeprikt moet worden.. rust, lachen.. tot die jurk uit moet. Dan gaat het gebeuren..
We zijn met Evy gelukkig de echte drama van hysterisch huilen voorbij met aanprikken maar die angst, die tegenwerking omdat ze bang is voor de dikke naald, die blijft.


Het plaatsen van de sonde, die handjes om dat neusje, het kokhalzen en stoppen met ademen in plaats van slikken... helemaal zoals het elke keer is.


Ook het stukje op de OK was heel herkenbaar. Niet dat er zoveel mensen bij het VUmc de OK mee op mogen.. maar ik kon op de seconde af zeggen wanneer het jongetje "out" ging.. dat schelle huiltje, en weg.. herkenning.


Het moeilijkste was, ik zou zeggen natuurlijk, Owen. Hoe het kereltje aan het begin nog zo vrolijk binnen komt, speelt en doet. En hoe hij uiteindelijk met de blaren op zijn lippen van de chemo in het bed ligt als een hoopje ellende.
Dat was echt even een terugblik voor ons naar vorig jaar. Toen lag Evy ook in bed, met de blaren op haar lippen en geen enkele wil of energie om ook maar iets uit te voeren.

Wat mogen we toch dankbaar zijn dat we daar voorbij zijn gegaan, en dat ze nu weer speelt en zingt.
Zingen met de gsm in de handen bij een liedje van Frozen. Ook dat was 100% herkenbaar. Heerlijk wat een prachtige kinderen zitten er in de docu. Wat een kanjers. Waar moeten ze toch doorheen..


Wat is ook mooi de flexibiliteit van de kanjers weergegeven. Ondanks alles zijn ze vrolijk en halen ze het mooiste uit het leven.


Na het zien ben ik echt een paar dagen van slag geweest, of naja het heeft veel indruk gemaakt om het zo te zien vanaf de zijlijn. Want dat is echt heel anders dan er midden in zitten. Veel dingen voelen als "normaal" aan ondertussen en door dit te zien werd ik echt weer even op de feiten gedrukt dat het echt wel heel heftig is allemaal.  Je raakt, erg genoeg, gewend aan je kind fixeren en eindeloos toespreken omdat de nare dingen moeten gebeuren..
Je raakt gewend aan elke dag pijn, elke nacht aaien over haar buik, aan eindeloos veel medicijnen geven. Alles wordt gewoon, maar dat is het niet.


Het is moeilijk om te zien, maar juist soms ook mooi om te zien. Als je nog niet gekeken hebt, zoek hem eens op en kijk.


Groetjes Corlien




p.s. volgende blog weer over Evy hoor, beloofd ;)  Morgen weer dagje VUmc en begin van een week Dexa....