Perspectief is alles

14-3-2019


Een blog! Is Evy haar Port a Cath eruit zoals ik beloofd had om over te bloggen?  Nope. Dat is ie niet..


Helaas duurt het best lang voor Evy aan de beurt is voor het verwijderen van haar PAC. Niet langer dan andere kindjes op dit moment hoor, maar de wachtlijst voor een niet spoedeisende operatie is op dit moment erg lang. In meerdere ziekenhuizen kwamen we vorige week achter.


Dus na wat teleurstelling geven we maar weer toe aan de gelatenheid en wachten we rustig af tot het moment daar is van de laatste operatie.


Nee deze blog wilde ik toch even typen.. omdat, zoals de titel het al zegt, ik er achter kwam vorige maand dat perspectief alles is..


Mijn vorige blog was precies zoals ik me voelde voor Evy half februari een controle kreeg in het Prinses Maxima Centrum.
Evy is nog altijd veel moe, heeft de fysio en de therapie duidelijk echt nog hard nodig.. we zijn er nog niet.


Zeker de dag voor de controle en de dag zelf was ik behoorlijk op van de zenuwen, ik zag overal slechte tekenen bij Evy dat de leukemie terug zou zijn.. Ik heb de weken ervoor niet zoveel spanning maar de dag zelf.. brrr. Evy klaagde al wat weken over pijn in haar benen, was nog altijd heel veel vermoeid, vaak ontzettend bleek en had relatief veel blauwe plekken..  Ik had al een soort rampenplan in mijn hoofd zitten over wie ik moest doorgeven dat het niet goed was en wat ik allemaal zou moeten regelen.


Gelukkig was dat allemaal niet nodig, Evy haar bloed zag er prima uit. Gelukkig. Nog altijd in de NA fase.


We konden weer ademhalen, rustig doen, alles wat ik zag aan "symptomen" was gewoon niks.


Terwijl ik daar in het Prinses Maxima Centrum zat te wachten op het gesprek met de oncoloog was Evy wat aan het spelen bij een tafel met treintjes. Na een tijdje kwam er een meisje naast haar staan en speelde mee. Het was een klein meisje, amper haar, meer pluis te noemen. Ze liep er in duidelijke ziekenhuiskleding, joggingbroekje, slofjes.. Haar gezichtje dik van de prednison. Na een tijdje spelen moest het meisje naar de behandelkamer maar daar had ze duidelijk geen zin in. Ze treuzelde wat door wat aan een kinderwagentje te prutsen dat ze bij had, popje moest erin, kapje moest omhoog. Uiteindelijk ging ze als een heuse dame achter haar wagentje mee.


Alsof ik Evy zag zoals ze 1,5 jaar terug erbij liep. Echt precies zo.
En toen besefte ik dat ik Evy de afgelopen maanden aan het vergelijken ben met kinderen die, waarschijnlijk nog nooit zieker zijn geweest dan waterpokken. En dat kan niet. Evy is niet te vergelijken met de kinderen uit haar klas, de kinderen die ik rond zie rennen in de speeltuin. Nu nog niet in ieder geval. Ik moet haar vergelijken met het kindje daar. Dat meisje dat aan die tafel stond te spelen. Want daar komt ze vandaan, zo zag ze eruit 1,5 jaar geleden.


En besefte ik.. Ze ziet er geweldig uit! Dikke bos krullen, gezonde blos, ze kan weer huppelen, rondjes rennen!


Het was echt een geweldige ontdekking die me vanuit een heel ander punt naar de situatie nu heeft doen kijken, ergens wist ik het wel, maar nu was het zo duidelijk. Soms heb je dat gewoon nodig denk ik..